ഇന്‍ഡിഗോയും കോണ്‍ഗ്രസും ഒരേ വഴിയിലോ?

ഇന്‍ഡിഗോയുടെ ഇപ്പോഴത്തെ വിമാനവിലാപം കാണുമ്പോള്‍ മനുഷ്യന്റെ മനസില്‍ പൊങ്ങുന്ന ആദ്യ ചിന്ത: ഇത് ഒരു വിമാനക്കമ്പനിയുടെ പ്രശ്‌നമോ, അല്ലെങ്കില്‍ ഇന്ത്യന്‍ പ്രതിപക്ഷത്തിന്റെ പ്രതിബിംബമോ? പൈലറ്റില്ല, പരിശീലനം കിട്ടാത്ത സ്റ്റാഫ്, തളര്‍ന്ന ക്രൂ. ആകാശത്തില്‍ നടക്കുന്നത് എല്ലാം കണ്ടുറങ്ങുമ്പോള്‍, ഭൂമിയിലെ മറ്റൊരു കമ്പനി ഓര്‍മ്മ വരുന്നു: കോണ്‍ഗ്രസ്സ് എയര്‍ലൈന്‍സ്. രാജ്യത്തിന്റെ ആകാശപാതയിലൊക്കെ അതു വിചിത്രം കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു; കാലം പുലരുമ്പോള്‍ പാതാളത്തോളം നീളുന്ന ക്യൂകളില്‍ കവിള് ചുവപ്പിച്ച യാത്രക്കാര്‍, ഏത് നിമിഷം പറന്നുയരും എന്നറിയാതെ നില്‍ക്കുന്ന വാനമ്പാടി പോലുള്ള വലിയ യാനത്തെ നോക്കി ആശങ്കയില്‍ നില്‍ക്കുന്നു. ഇങ്ങനെ ഒരു ചുമലഴകേറിയ അസ്വസ്ഥതയിലാണ് ഇപ്പോഴത്തെ പ്രതിപക്ഷവോട്ടര്‍മാരും. സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ പരിസരത്തുകൂടി നടക്കുമ്പോഴും തങ്ങളുടെ യാനത്തിന്റെ ക്യാപ്റ്റന്‍മാര്‍ എവിടെയെന്ന് അറിയാതെ, തുളച്ചുകടക്കുന്ന കാറ്റില്‍ വിറച്ചുനില്‍ക്കുന്ന നോട്ടവുമായി.

ഇന്ത്യയില്‍ വേരുപിടിച്ചിരിക്കുന്ന വലിയ പ്രതിപക്ഷകക്ഷി ഒരു മലഞ്ചരിവിലെ ചെടി പോലെ ഉണങ്ങിപ്പോകുന്നതിന് പിന്നിലുള്ള യഥാര്‍ത്ഥ പാഠം പറഞ്ഞു തരുന്ന ശക്തമായ ഉപമയാണ് വിമാനക്കമ്പനിയുടെ വന്‍പ്രതിസന്ധി; അവിടെ പൈലറ്റുമാരില്ല, ഉണ്ടെങ്കില്‍ ക്ഷീണം കഴുകിക്കളയാനാവാതെ കണ്ണുമൂടുന്ന അവസ്ഥ. പുതിയ ജീവനക്കാരെ തേടിയിറങ്ങാന്‍ മനസ്സുറപ്പ് ഇല്ല; എല്ലാം ഒരേ കൈപ്പിടിയിലിരിക്കണമെന്നൊരു മോഹമാത്രം. അതുപോലെ പ്രതിപക്ഷത്തിന്റെ വലിയ വീട്ടിലുമുണ്ട്, പാരമ്പര്യാവകാശത്തിന്റെ തണുത്ത മതില്‍; ആരും കയറി വരരുത്, ആരും ഉയര്‍ന്ന് നില്‍ക്കരുത്, വീട്ടില്‍ ജനിച്ചവര്‍ മാത്രം ആകാശം കെട്ടിപ്പിടിക്കട്ടെ. ഇങ്ങനെ പതിറ്റാണ്ടുകളോളം തുടര്‍ന്ന ഏകാധിപത്യത്തിന്റെ മഞ്ഞുവീഴ്ചയാണ് ഇന്ന് അവരെ പ്രതിപക്ഷ വോട്ടര്‍മാരുടെ തന്നെ വിമാനയാത്രയെ അപകടത്തിലാക്കിയിരിക്കുന്നത്.

യാത്രക്കാരായ വോട്ടര്‍മാര്‍ ശബ്ദമില്ലാതെ പരസ്പരം നെറ്റിചുളിക്കുമ്പോള്‍, ''വിമാനം പറക്കുമോ?'' എന്ന ചോദ്യമേ നിറഞ്ഞുകേള്‍ക്കൂ. മുന്‍പത്തെ സംസ്ഥാന തിരഞ്ഞെടുപ്പുകള്‍ എല്ലാം പറക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ടും പാതിവഴിയില്‍ തെന്നിവീണ യന്ത്രങ്ങളുടെ കഥപോലെയാണ്. ഒരിടത്ത് പതുക്കെ തുടര്‍ന്നിരുന്ന പറക്കല്‍ ശ്രമം, മറ്റൊരിടത്ത് മണലില്‍ കുടുങ്ങിയ ചക്രം; പിന്നെയും മറ്റൊരു കോണില്‍ ഉയരാന്‍ പോകുമ്പോള്‍ സ്വന്തം പാളയത്തിലെ അട്ടിമറി കൊണ്ടുണ്ടായ തകര്‍ച്ച. ഏത് സംസ്ഥാനത്തേക്കും കണ്ണോടിച്ചാല്‍ ഇതേ നിഴലുകള്‍. കമാന്‍ഡര്‍മാരെ മാറ്റാന്‍ ഒരു മനസ്സുമില്ലാത്ത, മാറ്റത്തിന് പേടിയായ, പരാജയത്തിന്റെ മങ്ങലേറിയ ഒരു പാരമ്പര്യനില.

അവിടെ തന്നെയാണ് വിമാനം പോലെ മറ്റൊരു യാഥാര്‍ത്ഥ്യം; ഒരു യാനക്കമ്പനി മുഴുവന്‍ ആകാശവും പിടിച്ചെടുത്തപ്പോഴും, പ്രതിപക്ഷത്തിന്റെ വോട്ടുകള്‍ കാറ്റില്‍ പൊങ്ങുന്ന ഇലകള്‍ പോലെ ചിന്നിയൊഴുകി; യാത്രക്കാരായ വോട്ടര്‍മാര്‍ ഈ ദുരന്തയാത്രയില്‍ കാബിന്‍ പ്രഖ്യാപനങ്ങളെപ്പോലുള്ള വാഗ്ദാനങ്ങള്‍ കേട്ടു മടുത്തിരിക്കുന്നു: ''പൈലറ്റുമാര്‍ ഉടനെ വരും'', ''വേഗം പറക്കും'', ''ഇനി കാത്തിരിക്കുക'' എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാല്‍പ്പോലും ഉറപ്പിന്റെ ശബ്ദം പിറവിയെടുക്കുന്നില്ല.

പക്ഷേ ഇതിന്റെ നടുവില്‍, ഒരു പഴയ തിരിച്ചറിവ് സംഭവിക്കുന്നു. ഒരു യാനത്തിനും ഒരു പാര്‍ട്ടിക്കും ഒരേ വിധി. ഇരുവരുടെയും രക്ഷ, ഉത്തരവാദിത്തമുള്ള, ഭയമില്ലാത്ത, പുതുമ നിറഞ്ഞ ക്യാപ്റ്റന്‍മാരിലാണ്. ഇല്ലെങ്കില്‍ യാത്രക്കാരുടെ വിശ്വാസം പതുക്കെയായെങ്കിലും ഇല്ലാതാകും; റണ്‍വേയില്‍ വീണു പഴുക്കുന്ന ഇരുമ്പുപോലെ.

എന്നാല്‍, അവസാനം ഏതൊരു മങ്ങലിന്റെയും അരികില്‍ ഒരു വെളിച്ചമുണ്ട്. വോട്ടര്‍മാരെന്ന യാത്രക്കാര്‍, തങ്ങള്‍ കയറുന്ന യന്ത്രത്തെക്കുറിച്ച് ചോദ്യംചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോള്‍ തന്നെ ചരിത്രത്തിന്റെ പാത മാറിത്തുടങ്ങും. ഒരു യാതനയും ഒരു തകര്‍ച്ചയും മനുഷ്യനെ പഠിപ്പിക്കാത്തതൊന്നുമില്ല; പൊടിഞ്ഞ ചിറകുകള്‍ക്കിടയിലും ഒരുപക്ഷേ മാറ്റത്തിന്റെ ചെറിയ നട്ടുവള്ളി വളരുന്നുണ്ട്. ആകാശം ഒരിക്കലും ഒരേയൊരു വീടിന്റെയും അവകാശമല്ല; അത് തുറന്നതും അനന്തവുമാണ്. ആ മനസ്സിലാക്കല്‍ വന്നുപോകുന്ന ഓരോ തലമുറയെയും പുതുതായി എഴുന്നേല്‍പ്പിക്കാറുണ്ട്.

നാളെയെന്ന വാക്ക്, ഒരു വിമാനം വീണ്ടും ഉയരാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന ആ നിമിഷത്തെപ്പോലെ വിശ്വാസം പതുക്കെ ചൂടുപിടിക്കുന്ന ഒരു പ്രകാശമാണ്. അതിനെ കാണാന്‍ വയ്യെന്നോ അതിലേക്കെത്താന്‍ വഴിയില്ലെന്നോ പറയാം; എന്നാല്‍ വോട്ടര്‍മാരായ യാത്രക്കാരുടെ നിശ്ശബ്ദമായ പ്രതീക്ഷ തന്നെയാണ് അവസാനമായി ആകാശത്ത് യഥാര്‍ത്ഥമായൊരു പറക്കലിന് വഴിതെളിയിക്കുന്നത്.