ഉടയും സ്‌നേഹോജ്ജ്വലമാം ജലകിരീടങ്ങള്‍
പിടയും മൗനത്തിന്റെ ഭാഷ ചുംബിക്കും വിരല്‍,
തൊടുത്തു നീയെയ്തിട്ടതേതൊക്കെ വികാരങ്ങള്‍
മറഞ്ഞേയൊഴുകുന്നൊരാര്‍ദ്രജീവനകലേ
കര്‍മ്മകാണ്ഡത്തിന്‍ കാട്ടുപാതയില്‍ കാല്‍ തെറ്റാതെ-
യുന്നമിച്ചിടും ധന്യകവിതേ തഥാഗതേ
ക്ഷണികപ്രശംസതന്‍- പ്രാസാദമുപേക്ഷിച്ച
വ്രണിതാര്‍ദ്രമാം വാക്കേ, വിങ്ങുന്ന മുറിപ്പാടേ
മഴതന്‍ സമ്മോഹനമാം മുഖം, പ്രിയങ്ങളെ
വെടിയാനൊക്കാതെന്നും ചൂഴുന്ന തായ്വേരുകള്‍
ചിത്തമാം ചെതുക്കിച്ച-തടിയെക്കൊത്തിക്കൊത്തി
ശില്പമാക്കിടും നേര്‍ത്ത വാക്കിന്റെ പൊന്‍ വീതുളി
കുതറിച്ചാടുന്നതാം തൃഷ്ണകള്‍, നരയ്ക്കുന്ന
കരളില്‍ കുടിപാര്‍ക്കും അമ്ലതീക്ഷ്ണമാം സ്‌നേഹം
പതിവായ് ശീലിച്ച സ്വാദ്ധ്യായ വിദ്യയാല്‍ മുള്ളും-
ചെളിയും വഴങ്ങുന്ന യോഗ നിര്‍ഭയാനന്ദം
ഉള്‍ക്കാടിന്‍ മരങ്ങളില്‍ മുറ്റിയ തേന്‍ പോല്‍ ചുറ്റു-
പാടുകള്‍ മധുരിപ്പിച്ചെടുക്കും തുടുവാക്ക്
ഒക്കെ നിന്‍ പേനത്തുമ്പു വിന്യസിക്കുമ്പോള്‍ നോക്കി-
യത്ഭുതം കൂറാറുണ്ടെന്‍ വായന പണ്ടേ പണ്ടേ...
തപിച്ചു നീറിടുമെന്‍ കാമന ചേക്കേറുന്ന
തണുത്ത കൂട്, നെഞ്ച്, നിന്റെ-തേന്മാവിന്‍ ചില്ല
എഴുതാനിരിക്കുമ്പോള്‍ പതറും വിരല്‍ തൊട്ടേ
വഴികാണിക്കും ജ്ഞാനവജ്ര-മോതിരം, ദീപം
സ്ഥിതചിത്ത നീ സരസ്വതിയായ് ഉള്ളിന്നുള്ളില്‍
ഒഴുകുന്നതിനാലേ പൊടിപ്പൂ എന്നില്‍ പച്ച.
ഈ കവിത കൂടി വായിക്കൂ
സമകാലിക മലയാളം ഇപ്പോള്‍ വാട്‌സ്ആപ്പിലും ലഭ്യമാണ്. ഏറ്റവും പുതിയ വാര്‍ത്തകള്‍ക്കായി ക്ലിക്ക് ചെയ്യൂ
സമകാലിക മലയാളം ഇപ്പോള്‍ വാട്‌സ്ആപ്പിലും ലഭ്യമാണ്. ഏറ്റവും പുതിയ വാര്‍ത്തകള്‍ക്കായി ക്ലിക്ക് ചെയ്യൂ
